Κανένας μόνος του στην κρίση!
Ώριμο τέκνο της ανάγκης, η συγκρότηση κινήματος ανέργων
Της Νατάσας Κεφαλληνού
«Δεν μπορούμε άλλο/ τρίζουν οι αρθρώσεις μας/ σκεβρώσαμε/ στοίβα μαζεύτηκαν τ’ άπλυτα ρούχα/ δουλειά δεν έχει δουλειά/ τι θα γίνει/ φεύγει η ζωή μας/ κάτι πρέπει να σκαρφιστούμε/ όχι λαχεία προπό κάνα ιππόδρομο/ όχι τέτοια/ πρέπει να προλάβουμε/ θέλει γερό ντου/ θέλει ξεσηκωμό/ αναποδογύρισμα στο γραφείο και τις καρέκλες/ στριγκλιές από τις κότες/ να τρέχουν/ οι φλώροι με σώβρακα στη φλεγόμενη Πανεπιστημίου».
Οι στοίχοι, από το ποίηματου Γιώργου Ζιόβα «Παραλήρημα ενός ανέργου» (ποιητική συλλογή Στίχοι παρά πόδα), μπορεί να γράφτηκαν το 2005 –πολύ πριν από την οικονομική κρίση και με νωπό το ιδεολόγημα της ισχυρής Ελλάδας- ωστόσο εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό τη σύγκρουση που συντελείται στο μυαλό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που εξαναγκάζονται να διαβούν την έρημο της ανεργίας στην Ελλάδα του ΔΝΤ.
Μιζέρια, ηττοπάθεια, άγχος, ενοχή, απογοήτευση, αποστράτευση, έλλειψη προοπτικής, αθέλητη πολλές φορές ιδιώτευση και απομόνωση. Όσοι μένουν άνεργοι καλούνται να διαπραγματευτούν ανοίκεια και διαβρωτικά συναισθήματα. Ωστόσο η ζωή είναι «μικρή για να είναι θλιβερή»: Κάποιοι «ελπίζουν να τη βολέψουν» επινοώντας ατομικές στρατηγικές επιβίωσης. Κάποιοι άλλοι κοιτούν ξανά ή για πρώτη φορά το συλλογικό δρόμο των… καραβανιών που διασχίζουν τις ερήμους. Ή αλλιώς το δρόμο της συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης, τη δημιουργία ενός κινήματος ανέργων. Δρόμος δύσκολος, που απαιτεί πειραματισμούς και «όλα τα σφυριά να δουλεύουνε μαζί» για να χαραχτεί. (περισσότερα…)
ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 
ΣΧΟΛΙΑΣΑΝ