«Κρίση και Επαναστατική Αριστερά», Ομιλία Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Η ομιλία του Πέτρου Παπακωνσταντίνου (Δημοσιογράφος, Π.Ε ΝΑΡ), στην εκδήλωση των ΑΝΑΙΡΕΣΕΩΝ 2010 στην Αθήνα με θέμα «Οι Διαστάσεις της Καπιταλιστικής Κρίσης. Το Στοίχημα της Επαναστατικής Αριστεράς» στις 5 Ιούνη

Έχουμε μπροστά μας μια κρίση ιστορικών διαστάσεων και όχι μια συνηθισμένη κυκλική κρίση του συστήματος. Ξεκίνησε σαν κρίση στην αγορά ακινήτων στην Αμερική, μετασχηματίστηκε σε διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση που έπληξε τις τράπεζες, τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες με πακτωλό χρημάτων – κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του καπιταλισμού – και με αυτό τον τρόπο η χρηματοπιστωτική κρίση μεταλλάχτηκε σε δημοσιονομική κρίση των κρατών.

Οι φόβοι για ένα παγκόσμιο κραχ οδήγησαν σε αυτά τα έκτακτα μέτρα με το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Αυτό που ζούμε είναι μια αντεστραμμένη δεκαετία του ’80. Τότε ήταν οι χώρες του τρίτου κόσμου που δεινοπάθησαν στα χέρια των διεθνών τοκογλύφων, σήμερα πλήττεται ο βιομηχανικός βορράς. Οι χώρες μέλη του ΟΟΣΑ σύντομα θα έχουν χρέος 100% του ΑΕΠ. Άρα δεν έχουμε να κάνουμε με ελληνικό φαινόμενο.

Πρόκειται για το τέλος ενός ορισμένου είδους καπιταλισμού των μητροπόλεων που αντικατέστησε τον κεϋνσιανό δρόμο. Ένα σύστημα που ενώ τσάκιζε τα εργατικά μεροκάματα, κατέκλυζε την αγορά με βιομηχανικά προϊόντα. Το μαγικό ραβδί που απέτρεπε ως τώρα ένα συστημικό κραχ ήταν το πλαστικό χρήμα. Η καταφυγή των εργαζομένων για δανεισμό από τις τράπεζες. Η κατάρρευση αυτού του μηχανισμού συντελείται τώρα μπροστά στα μάτια μας.

Αυτό που ζούμε είναι η έναρξη ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου χαμηλής έντασης, κοινωνικού αυτή τη φορά, για την καταστροφή της εργατικής δύναμης. Ο ακραίος παραλογισμός του συστήματος εκδηλώνεται ως εξής: από τη μια έχουμε υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, με αδρανή κεφάλαια που δεν συμφέρει να αξιοποιηθούν παραγωγικά, της τάξης του 30% και από την άλλη πλεονάζουσα εργατική δύναμη της τάξης του 17% με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς.

Ποτέ άλλοτε μετά το 1941 το ταξικό πρόβλημα αυτής της κοινωνίας δεν ταυτίζεται τόσο πολύ με το εθνικό πρόβλημα αυτής της χώρας. Όπως τότε έτσι και τώρα η αστική τάξη εμφανίζεται ανίκανη να δώσει οποιαδήποτε προοπτική – και στις δύο περιπτώσεις τα ποντίκια πηδάνε από το καράβι πρώτα. Λένε ότι θα φύγουν κεφάλαια άμα κάνουμε αναδιαπραγμάτευση του χρέους αποχωρώντας από την ευρωζώνη, μα ήδη όλη αυτή η μεγάλη συντεχνία της ελληνικής ολιγαρχίας, έδιωξε μέσα σε ένα μήνα, πριν καν ανακοινώσει τα μέτρα η κυβέρνηση, πριν αρχίσει να γίνεται λόγος περί χρεοκοπίας, 17 δισ.

Προκύπτει το ερώτημα ποια θα ’ναι η κρίσιμη μάζα που θα εμπνεύσει την εμπιστοσύνη στον κόσμο της εργασίας ανοίγοντας προοπτική στους λαϊκούς αγώνες και παλεύοντας ένα πρόγραμμα που έχει ήδη περιγραφεί με μέτρα όπως έξοδος από το ευρώ και το πρόγραμμα σταθερότητας, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων βιομηχανιών, αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος και αναδιανομή του εισοδήματος. Και από αυτή την άποψη, θα μου επιτρέψετε να επιμείνω στη γνώμη ότι δεν μπορούμε να πάμε μακριά αν δεν υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο όλων των δυνάμεων της Αριστεράς που σέβονται τον εαυτό τους.

Κρίσιμο ρόλο σε αυτή τη μάχη θα παίξει η καινούργια γενιά της εργατικής τάξης. Όπως έγραφε ο Τρότσκι, συμβαίνει στην ιστορία του κινήματος η παλιά γενιά η οποία άντεξε στους δύσκολους καιρούς, όταν αλλάζουν τα πράγματα και έρχεται η ώρα των μαζών, της μεγάλης αναμέτρησης, να είναι κουρασμένη ή να μένει στις παλιές διαμάχες που έχουν ξεπεραστεί. Τα πράγματα αλλάζουν μόνο αν μια καινούργια γενιά χωρίς τις εμπειρίες της ήττας, πάρει την υπόθεση στα χέρια της. Αυτή η γενιά, είναι η δική μας ελπίδα και έχει τις δυνατότητες να πάει πολύ πιο μακριά από μας. Εμείς αυτό που θα κάνουμε είναι ότι θα ‘μαστε δίπλα της και θα τη βοηθήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε.

Advertisement