«Κρίση και Επαναστατική Αριστερά», Ομιλία Yvan Lemaître

Η ομιλία του Yvan Lemaître (Στέλεχος NPA, Γαλλία), στην εκδήλωση των ΑΝΑΙΡΕΣΕΩΝ 2010 στην Αθήνα με θέμα «Οι Διαστάσεις της Καπιταλιστικής Κρίσης. Το Στοίχημα της Επαναστατικής Αριστεράς» στις 5 Ιούνη

Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ και είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε τις ιδέες, τις ελπίδες και τους αγωνες μας. Είμαστε διεθνιστές, ο αγώνας σας είναι και δικός μας, η κρίση  δεν είναι Ελληνική αλλά Ευρωπαϊκή  και διεθνής και ανοίγει την τρίτη φάση της κρίσης που ξεκίνησε το 2008. Οι γαλλικές τράπεζες κατέχουν ένα σημαντικό μερίδιο του Ελληνικού χρέους και το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε αυτό που παρουσιάσαν σαν βοήθεια για την Ελλάδα και που εμείς καταγγείλαμε σαν σχέδιο σωτηρίας των Ελληνικών και Γαλλικών τραπεζών. Ακριβώς πριν έρθω στην Ελλάδα, άκουσα τον αρχηγό  της Γαλλικής δεξιάς να εξηγεί στην τηλεόραση ότι οι Γάλλοι πρέπει να είναι λογικοί, θα πρέπει να δεχτούμε τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού  συστήματος, θα πρέπει να δεχτούμε το νέο σχέδιο λιτότητας γιατί αν δεν πάρουμε μόνοι μας τις αποφάσεις θα τις πάρουν άλλοι για μας, δηλαδή το ΔΝΤ. Η  ειρωνία είναι ότι το ΔΝΤ διευθύνεται από τον Ντομινίκ Στρος Καν και οι αποφάσεις θα παρθούν στην Γαλλία από τον ίδιο αν μετά το 2012 γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας.

΄Έχουμε σε παγκόσμια κλίμακα μία κρίση  χρέους, δανεισμού και πίστώσεων. Η πρώτη φάση της κρίσης ήταν μια κρίση του ιδιωτικού χρέους  και αυτό οδήγησε μέχρι και στην χρεοκοπία τραπεζών. Σε αυτό τα κράτη διεθνώς απάντησαν με πακέτα επιδοτήσεων για να μπορέσουν να διασώσουν τις τράπεζες και επιδείνωσαν την κρίση αντί να δώσουν λύση. Και τώρα γνωρίζουμε μια νέα φάση της κρίσης, με την κρίση του χρέους των κρατών. Πράγματι είναι παρόμοιa με την κρίση του χρέους που έπληξε τον Τρίτο Κόσμο τη δεκαετία του  80 και που τώρα έχει αγκαλιάσει το σύνολο των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Με διαφορετικούς ρυθμούς και διαφορετικά μεγέθη είναι ένα πρόβλημα που αγγίζει το σύνολο του Δυτικού Καπιταλισμού. Λιτότητα και μέτρα που ακόμα κι αν δεν εφαρμόζονται  παντού με τη βιαιότητα που γνωρίζετε εσείς εδώ, παντού οδηγούν σε ύφεση. Πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός για να εξάγεις, για να μπορέσεις να ξεπεράσεις σε ανταγωνιστικότητα την υπερεκμετάλευση των εργαζομένων στην Ινδία ή στην Κίνα. Και από μια άποψη, η τέταρτη φάση της κρίσης έχει ξεκινήσει, με την κατάρρευση των κερδών των χρηματηστηρίων των τελευταίων ημερών.

Απέναντι σε αυτή τη λογική δεν είναι αρκετό να σκεφτόμαστε με όρους σωτηρίας της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι η μοίρα του συνόλου της εργατικής τάξης  πέρα από σύνορα..  Και αυτό είναι το ουσιαστικό και θα έχει εξελίξεις και για το σύνολο της εργατικής τάξης διεθνώς  Και με αφορμή αυτό, στο μέτρο που στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται τα ίδια τα κράτη, παίρνει πολιτική διάσταση. Πριν από λίγο καιρό μας εξηγούσαν ότι τα κράτη θα βοηθήσουν στη ρύθμιση του καπιταλισμού, όμως τώρα θα πρέπει πρώτα να ρυθμιστούν τα κράτη. Για να γίνει αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι να κατακτήσουν την πραγματική δημοκρατία, τη δυνατότητα εξουσίας. Bρισκόμαστε σε μία περίοδο αντίστοιχη της αυγής της επανάστασης του 1789 στη Γαλλία όταν το κράτος και η μοναρχία ήταν σα χέρια της πλούσιας ολιγαρχίας. Και σήμερα τα κράτη βρίσκονται στα χέρια διεθνών χρηματηστηριακών μονοπωλίων, όλα τους χρεωμένα ως τον λαιμό. Μπορούμε να ψηφίζουμε ότι θέλουμε στις εκλογές, τα κόμματα που θα αποκτήσουν εξουσία στα πλαίσια του συστήματος δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να κάνουν ότι έκανε και το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, αυτό που θα κάνει άυριο ο Στρος Καν στη Γαλλία αν ανέλθει στην εξουσία αφού διέλυσε την Ελλάδα σαν αρχηγός του ΔΝΤ.. Και επομένως αυτό που τίθεται σαν διακύβευμα είναι η κατάκτηση της δημοκρατίας και την εξουσίας από τους καταπιεσμένους. Αυτό βέβαια νομίζω ότι ονομάζεται επανάσταση. Δηλαδή η κατάκτηση της δημοκρατίας από τον δυνατό μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, το δικαίωμα να ελέγχουν την κοινωνία Το καινούργιο που προκύπτει από την καταστροφική εξέλιξη αυτής της κρίσης είναι ότι σήμερα αν θέλουμε να εγγυηθούμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, ένα μισθό, μία δουλειά, μία σύνταξη, το δικαίωμα στην υγεία, στην εκπαίδευση  δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα. Πρέπει να ξαναβάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση, να δουλεύουμε για να ικανοποιούμε τις ανθρώπινες ανάγκες και αυτό θέτει το ζήτημα της εξουσίας, του ποιός κατευθύνει την κοινωνία και για ποιού το συμφέρον

Σε αυτό το πλαίσιο τίθεται το ζήτημα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση των καπιταλιστών υπέρ μιας σοσιαλιστικής Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης. Δεν υπάρχει σήμερα εθνική διέξοδος για οποιονδήποτε λαό, μπαίνουμε σε μία τελείως καινούρια εποχή, αυτή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας,  και όπως λέμε σήμερα live επικοινωνίας μεταξύ των λαών. Και νομίζω ότι το πρόγραμμά μας πρέπει να είναι στο ύψος αυτών των ανατροπών,. Πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με την Ευρώπη των Καπιταλιστών και των Τραπεζιτών, να οικοδομήσουμε την Ευρώπη των εργαζομένων και των λαών.

Είναι αλήθεια ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων  δεν  είναι πολύ ευνοϊκός για μας αυτή τη στιγμή αλλά στην πράξη μας τίθεται το ζήτημα για το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας. Στόχος πρέπει να είναι η ενοποίηση όλων των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων που θα θελήσουν να συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα συνδέοντάς τα με την ικανότητά μας να παρουσιάσουμε μία διέξοδο από αυτή την κρίση, τις απαντήσεις του κόσμου της εργασίας απέναντι στην κρίση τους.Κι αν είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που είμαι ανάμεσά σας σήμερα, είναι γιατί έχουμε πλήρως πια τη συνείδηση ότι αυτές τις απαντήσεις θα τις δώσουμε μαζί. Πρέπει να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε απαντήσεις διεθνιστικές με την πραγματική έννοια του όρου, μέσα από ανταλλαγές απόψεων , μέσα απο την αμοιβαία  κατανόηση των αγώνων και των δυσκολιών μας .  Και γι’ αυτό ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε μαζί να δημιουργήσουμε μια αντικαπιταλιστική δύναμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μιας και η μοίρα μας είναι στενά συνδεδεμένη και αλληλοεξαρτώμενη.

Advertisement