«Κρίση και Επαναστατική Αριστερά», Ομιλία Πάνου Γκαργκάνα

Η ομιλία του Πάνου Γκαργκάνα (Στέλεχος ΣΕΚ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ), στην εκδήλωση των ΑΝΑΙΡΕΣΕΩΝ 2010 στην Αθήνα με θέμα «Οι Διαστάσεις της Καπιταλιστικής Κρίσης. Το Στοίχημα της Επαναστατικής Αριστεράς» στις 5 Ιούνη

Δε νομίζω πως υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να δέχεται κάποιος μια πρόσκληση να μιλήσει σε μια εκδήλωση που τη διοργανώνουνε οι νεολαίοι που παλεύουνε για την κομμουνιστιή απλευθέρωση, με την έννοια της κοινής αναζήτησης της προοπτικής ώστε να βγούμε από αυτή την εφιαλτική εικόνα της κρίσης του καπιταλισμού. Θα ήθελα να σταθώ σε τρία βασικά σημεία.

Ένα πρώτο που έχει να κάνει με τις μάχες που έχουμε να δώσουμε γύρω από τα ζητήματα της κρίσης. Όσο πιο βαθιά είναι η κρίση του συστήματος αυτή της στιγμή τόσο πιο ρηχές είναι οι αστικές ερμηνείες που κυκλοφορούνε. Αυτό είναι μια πραγματικότητα αλλά δεν αναιρεί το γεγονός πως έχουμε να δώσουμε μάχη για να μη περνάνε αυτές οι ερμηνείες. Και είναι πραγματική αυτή η μάχη. Σκεφτείτε να μεταφερόμασταν όλοι εμείς γι αυτή τη συζήτηση στη Γερμανία με τη φοβερή προπαγάνδα που έχει υπάρξει στο εσωτερικό της νεολαίας και της εργατικής τάξης για το ότι οι Έλληνες είναι τεμπέλιδες, μη παραγωγικοί κλπ. Χρειάζεται από τη μεριά μας να απαντάμε σε αυτά τα ιδεολογήματα, και βέβαια δεν είμαστε στη Γερμανία αλλά στην Ελλάδα κι εδώ το ιδεολόγημα που έχουμε να αφορά τους ισχυρισμούς πως δεν είμαστε πραγματικά παραγωγικοί, πως η χώρα έχει μείνει πίσω δεν είμαστε αρκετά ανταγωνιστικοί και πως αυτό είναι το βασικό πρόβλημα κι εάν επιλυθεί αυτό τα υπόλοιπα μπορούν να διορθωθούνε. Αυτή είναι η προπαγάνδα που έρχεται κυρίαρχα από το ΠΑΣΟΚ αλλά, έχει πέραση και σε άλλες δυνάμεις και χρειάζεται να είμαστε σκληροί και κατηγορηματικοί σε αυτό το επίπεδο. Δεν μπορούνε να εξηγηθούνε τα επίπεδα της χρέωσης, το τεράστιο χρέος που υπάρχει μέσα από τέτοιου είδους θεωρίες. Είναι ψέμα ότι η κρίση δημιουργήθηκε από τέτοιου είδους προβλήματα, πρέπει να δούμε και ποιες είναι οι πολυεθνικές του ελληνικού καπιταλισμού, δεν είναι ο ελληνικός εφοπλισμός; Είναι πίσω στην ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα ο ελληνικός εφοπλισμός; Πρώτη δύναμη είναι. Χτύπησε ουσιαστικά στην πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα πολύ κερδοφόρους τομείς του παγκόσμιου εμπορίου, όπως τη διακίνηση πρώτων υλών προς την Κίνα και δεν πλήρωσε αυτές τις επενδύσεις του από τα δικά του κέρδη. Προτιμούσε να παίρνει δάνεια με τα εξευτελιστικά επιτόκια που υπήρχαν το προηγούμενο διάστημα και με αυτά να χρηματοδοτεί τις επενδύσεις του ενώ τα δικά του κέρδη προσπαθούσε να τα τοποθετήσει σε χρηματιστικά παράγωγα που αποδίδανε 10, 15, 20 και 30%. Αυτό ήτανε το παιχνίδι που παιζότανε τα προηγούμενα χρόνια από τα πιο δυναμικά κομμάτια του κεφαλαίου.

Πέρα από την τεράστια οικονομική κρίση του συστήματος υπάρχουν τεράστιες πολιτικές κρίσεις στην Ελλάδα και διεθνώς. Χρεοκόπησε ο νεοφιλελευθερισμός. Ο Ντ. Χάρβει πρόσφατα είπε αστειευόμενος πως οφείλουν να κλείσουν τα οικονομικά πανεπιστήμια μιας και δε μπόρεσαν να προβλέψουν την επέλαση που έρχονταν. Και κανένα άλλο εναλλακτικό μοντέλο δεν υπάρχει. Όποιες απόπειρες έγιναν για νεοκενσυανή πολιτική βρέθηκαν σε αδιέξοδο και αυτό δημιουργεί διπλή κρίση και ένα κενό για την άρχουσα τάξη σε οικονομικά και ιδεολογικά εργαλεία και αυτό αφήνει περιθώρια να δημιουργούνται καινούργιες συνθήκες, όχι μόνο από άποψη αγώνων. Σήμερα η καθιημαρινή εμπειρία επιβεβαιώνει στην εργατική τάξη πως το σύστημα δε δουλεύει και αυτή είναι μια διαδικασία μαζικής κλίμακας που προκαλεί ανατροπές. Δείτε την ήττα στις ιδέες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ιδιωτικοποιήσεων. Δημιουργούνται μαζικά ακροατήρια που επικοινωνούν με τις αντικαπιταλιστικές ιδέες. Και αυτή είναι η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η αριστερά, να δώσει σε αυτά τα ακροατήρια πρόγραμμα, αγώνες, πορεία προς την ανατροπή και την επανάσταση.

Advertisement