Κερδίζει ο πολιτισμός της επαναστατικής αναζήτησης

δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ τη Κυριακή 13/6

Το πιο επιτυχημένο φεστιβάλ Αναιρέσεων σε αυτή τη διαδρομή 13 χρόνων διεξήχθη την περασμένη εβδομάδα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Περισσότεροι από 10.000 νέολαίοι και αγωνιστές του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, της αντικαπιταλιστικής αναζήτησης παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις, το καλλιτεχνικό μέρος, ξεναγήθηκαν στα περίπτερα και συμμετείχαν ενεργά στις δράσεις. Σε μια περίοδο εκρηκτικών πολιτικών δυνατοτήτων και εμβάθυνσης των ερωτημάτων της θιγόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, έχει σημασία πως η μεγαλύτερη συνάντηση της αντικαπιταλιστικής νεολαίας κέρδισε το στοίχημα της μαζικότητας. Η επικοινωνία βέβαια μεγάλου κομματιού νεολαίας με τις αντικαπιταλιστικές θέσεις δεν είναι νέα, οικοδομήθηκε στα χρόνια της φοιτητικής έκρηξης ενάντια στην αναθεώρηση του συντάγματος, στις μάχες του Δεκέμβρη, στις εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Και αυτή η επικοινωνία θα έχει συνέχεια, στους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας, στα ραντεβού του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.

Παράλληλα άλλη ποιότητα διαφαίνεται και από τη συλλογική, μαζική πολιτική προετοιμασία του φεστιβάλ. Μια νέα ποιότητα στις αναζητήσεις και των ίδιων των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς, του ΝΑΡ και της ν.Κ.Α. μπροστά στα ερωτήματα και τις απαιτήσεις της πάλης. Η οικοδόμηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα και ενός μαζικού εργατικού μετώπου- αντιπολίτευσης στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ αναβαθμίζει και διαπερνά τη θεματολογία και το περιεχόμενο των εδκηλώσεων, των κειμένων, των περιπτέρων. Όπως αναφέρει και το σύνθημα των Αναιρέσεων 2010, σε μια εποχή που επιχειρείται από ολόκληρο το αστικό μπλόκ να επιβληθεί ο φόβος, ο ατομικός δρόμος, η ταξική υποχώρηση η ελπίδα προβάλει η κομμουνιστική προοπτική που επιβεβαιώνεται καθημερινά στο μακρύ δρόμο του αγώνα.

Οι Αναιρέσεις 2010 αποτελούν και υποθήκη για το μέλλον, όταν ο πολιτισμός της επαναστατικής αναζήτησης, της εργατικής αλληλεγγύης και της οικοδόμησης συντροφικών σχέσεων θα αποτελέσει αναγκαιότητα για τον κόσμο της εργασίας και πλευρά της καθημερινότητάς του. Εκεί άλλωστε γεννιούνται πάντοτε τα ρεύματα που εκφράζουν αυθεντικά στον τομέα της τέχνης το λαϊκό αίσθημα. Βιάστηκαν πολλοί να διακηρύξουν το τέλος της στρατευμένης τέχνης. Και την περίοδο της μεταπολίτευσης επιχείρησαν να την μεταλλάξουν σε μουσειακό είδος. Όμως το πολιτικό τραγούδι, θέατρο, φωτογραφία επανέρχονται δυναμικά για να θυμίσουν πως σε περιόδο τέτοιου κοινωνικού πολέμου η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν, αντίθετα αντιστέκονται σε όσα βίαια, σχεδόν τρομοκρατικά τους επιβάλλονται. Και είναι μια μάχη που μόλις ξαναρχίζει…

Όψεις του σύγχρονου ολοκληρωτισμού

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αποδείχθηκε η τρίτη εκδήλωση του φεστιβάλ, την Κυριακή 6 Ιούνη με θέμα τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος. Πρόκειται φυσικά για ένα ευρύ θέμα αν αναλογιστεί κανείς το έδαφος στο οποίο διεξήχθη. Μια περίοδο που το χτύπημα στα εργατικά δικαιώματα συνδυάζεται με μια δίχως προηγούμενο επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Λίγες ημέρες μετά το χτύπημα στην αποστολή που έπλεε προς Γάζα και την αδυναμία απάντησης από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Η ευρύτητα αυτή εκφράστηκε τόσο μέσα από τις εισηγητικές τοποθετήσεις των ομιλητών όσο και από τις παρεμβάσεις και τοποθετήσεις. Σημείο αναφοράς η ομιλία της Κατερίνας Κιτίδη, αρχισυντάκτριας του tvxs που μίλησε για την εμπειρία της στο Ισραήλ, τον εκφασισμό του πολιτικού του συστήματος αλλά και της κοινωνίας, τους όρους κράτησής τους και τον σκοπό τις αποστολής. Παράλληλα καυτηρίασε την παραφιλολογία για βία που ασκήθηκε από την πλευρά των ακτιβιστών.

Η Αντωνία Λεγάκη, δικηγόρος και μέλος του ΝΑΡ μίλησε για τη σύνδεση των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων με το δημοκρατικό ζήτημα, ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης όπου το κράτος επιχειρεί να οχυρωθεί πολιτικά και στρατιωτικά με μια στην ουσία σύγκλιση της εκτελεστικής, της δικαστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Ο Παναγιώτης Σωτήρης τοποθετήθηκε για την αναγκαιότητα περιφρουρημένων και καλά οργανωμένων αγώνων που θα μαζικοποιούνται βάζοντας ξεκάθαρους στόχους απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, στην εργασία και τη δημοκρατία. Ιδιαίτερη μνεία έκανε στον ρόλο που καλείται να παίξει η αριστερά και ιδιαίτερα η ριζοσπαστική και μέσω της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή τη προσπάθεια. Ο Ουμίτ Καρτάλ, μέλος του ΚΣ της νεολαίας του Κόμματος Εργασίας της Τουρκίας (θα φιλοξενήσουμε αναλυτικά συνέντευξή του σε επόμενο φύλλο της εφημερίδας) αναφέρθηκε αναλυτικά σε όσα άφησε πίσω το ΔΝΤ και οι πολιτικές του στην Τουρκία. Ιδιαίτερα στάθηκε σε όσα ενώνουν τους δυο λαούς κάνοντας κάλεσμα και κοινό μέτωπο και πάλη ενάντια στον πόλεμο, την κρίση, τον ιμπεριαλισμό. Στην ανάδειξη στρατηγικών πλευρών της μετάλλαξης του πολιτικού ζητήματος έδωσε έμφαση ο Κώστας Γούσης από το ΚΣ της νΚΑ, μιλώντας για τη διμόρφωση ενός κράτους- στρατηγείου προώθησης αντιδραστικών τομών σκιαγραφώντας παράλληλα τα πολιτικά όρια αυτών των επιλογών του συστήματος και την απάντηση που έχει χρέος να αρθρώσει η επαναστατική αριστερά.

Συγκινητική στιγμή ήταν η παρέμβαση και παρουσία του Θοδωρή Ηλιόπουλου, πρώην κρατούμενου για την πολιτική του δράση τον Δεκέμβρη ο οποίος αποφυλακίστηκε μετά από πολυήμερη απεργία πείνας. Ο Θοδωρής, με νωπές τις μνήμες του αγώνα του και του κινήματος αλληλεγγύης υπενθύμισε πως οι πρακτικές τρομοκρατίας και συλλήψεων στο σωρό δίχως στοιχείων δεν πρέπει να στείλουν κανένα αγωνιστή σπίτι του. Και η κουβέντα που ακολούθησε χρωματίστηκε απο παρεμβάσεις οι οποίες έδωσαν πλούσιο υλικό για περαιτέρω δράση.

Γάζα

Λίγες ημέρες μετά την επάνοδό τους στην Ελλάδα, τα μέλη της αποστολής «Ένα καράβι για τη Γάζα» βρέθηκαν στις Αναιρέσεις παρεμβαίνοντας στις πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Οι Κατερίνα Κιτίδη, Άρης Χατζηστεφάνου, Άρης Παπαδοκωστόπουλος, Γιώργος Καρατζάς, Δημήτρης Πλιώνης και Ισμάντ Σάμπρι μετέφεραν την εικόνα από τις τραγικές συνθήκες της αποκλεισμένης λωρίδας της Γάζας και της τρομοκρατίας των Ισραηλινών αρχών τόσο στις εκδηλώσεις της δεύτερης και της τρίτης ημέρας του φεστιβάλ όσο και από το μικρόφωνο της κεντρικής σκηνής πριν τη συναυλία του Θ. Μικρούτσικου. Αναδείχθηκε ιδιαίτερα η αναγκαότητα συμβολής στον ενωτικό, μαζικό και κοινό αγώνα αλληλεγγύης μέσα από υλική και ηθική στήριξη και κινηματική δράση. Παράλληλα υπογραμμίστηκαν η σημασία και οι νίκες της αποστολής, σε διεθνές διπλωματικό επίπεδο και η ανάγκη αυτή η πίεση να συνεχιστεί και μέσα από άλλες δράσεις όπως το μποϊκοτάζ ισραηλινών προϊόντων. Οι Αναιρέσεις φιλοξένησαν και ειδικό περίπτερο της Πρωτοβουλίας δείχνοντας έμπρακτα τη σημασία που έχει για το ΝΑΡ και τη ν.Κ.Α. η επιτυχία αυτής της προσπάθειας.

Πλούσια εμπειρία, σε θέσεις μάχης για την κλιμάκωση (Εκδήλωση Εργατικών)

Την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ, η συζήτηση με θέμα “Η εμπειρία και η προοπτική των εργατικών αγώνων” χρωματίστηκε ιδιαίτερα από τη νέα κατάσταση που δημιουργεί η κρίση, με την πρωτοφανή επιδείνωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης και δη της νέας βάρδιας της, με τις νέες δυνατότητες που ανοίγονται για τις εργατικές αντιστάσεις αλλά και με τα αυξημένα καθήκοντα και τις ευθύνες που προβάλλουν για την Αντικαπιταλιστική – Επανασταστική Αριστερά. Ο πρώτος ομιλητής, ο Τ. Ριζόπουλος (πρόεδρος Συνδικάτου Φαρμάκου Βοιωτοίας) εστίασε στην οργή που δημιουργεί στους εργαζόμενους η πολιτική ΠΑΣΟΚ – ΕΕ – ΔΝΤ με την αρωγή των ΜΜΕ, δίνοντας έμφαση στις μαύρες συνθήκες που επικρατούν στον ιδιωτικό τομέα. Υποστήριξε την ανάγκη καλύτερης οργάνωσης και διεύρυνσης του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ιδιαίτερα λόγω του ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που βάζει πλάτες στην αντεργατική επίθεση αλλά και της αδιέξοδης λογικής της περιχαράκωσης του ΠΑΜΕ. Ακολούθως, ο Μ.Ρίζος (Δ.Σ. Σωματείου Εργαζομένων Ερρίκος Ντυνάν – Π.Ε. ΝΑΡ) έθεσε το δίλημμα της εποχής: ή θα γυρίσουμε ολοταχώς δεκαετίες πίσω, στον εργασιακό μεσαίωνα ή θα ανατρέψουμε τους πάντες και τα πάντα, ανοίγοντας το δρόμο της σύγχρονης κοινωνικής χειραφέτησης. Για να μπορέσουν όμως οι αγώνες να νικήσουν, χρειάζονται ένα συγκροτημένο, οργανωμένο και πολιτικό εργατικό κίνημα ανατροπής, που θα διεξάγει αγώνα διάρκειας και αντοχής, υποστήριξε. Κόντρα στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, με ενιαίο συνεκτικό περιεχόμενο της τάξης και με στόχους πάλης που δε θα περιορίζονται σε μία απλή άρνηση των μέτρων. Τόνισε την ανάγκη να δωθεί απάντηση στη λογική των μονοδρόμων, για να σπάσει η αστική προπαγάνδα που αποπροσανατολίζει την κοινωνική πλειοψηφία.

Ο τρίτος ομιλητής, ο Σ. Κατσούλας (Συντονιστικό Ωρομίσθιων Καθηγητών) εξέθεσε την εμπειρία από τους ωρομίσθιους, που συγκρότησαν το Συντονιστικό, στο έδαφος της άρνησης των ΔΟΕ – ΟΛΜΕ να τους εντάξουν. Στην προσπάθεια αυτή, οργανώθηκαν εκπαιδευτικοί που για πρώτη φορά έρχονταν σε επαφή με τη συλλογική δράση, την αλληλεγγύη, τη συλλογική πολιτικοποίηση. Τόνισε τα νέα καθήκοντα που προκύπτουν από την τωρινή κατάσταση, υποστηρίζοντας ότι πλάι στη διοργάνωση μαζικών αγώνων χρειάζονται και άλλα όπλα, όπως η διενέργεια δημοψηφίσματος γύρω από την αποδοχή ή όχι των μέτρων. Ακολούθως, ο Ν.Αδαμόπουλος (Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Νέας Ιωνίας) μίλησε για την πρωτοφαναίρωτη κατάσταση που διαμορφώνεται ενάντια στην ίδια τη ζωή, για την οικονομική και πολιτική κατοχή που βιώνει ο κόσμος της δουλειάς. Υποστήριξε πως το εργατικό κίνημα είναι ακόμα αναντίστοιχο των περιστάσεων και του εύρους της επίθεσης και πως χρειάζεται σημαντική προετοιμασία για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων, στα γεγονότα που θα ακολουθήσουν. Τόνισε την ανάγκη να μπει άλλη λογική στο εργατικό κίνημα, για ενιαίο αγώνα διαρκείας, που θα διέπεται από ανατρεπτικούς πολιτικούς στόχους, για ένα εργατικό και πολιτικό μέτωπο με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά και οργάνωση, που θα ανατρέψει πλήρως τη σημερινή κατάσταση. Τελευταίος ομιλητής, ο Ντ. Παλαιστίδης (Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου) αναφέρθηκε στα νέα στοιχεία που έθεσε η δράση μέσα από το σωματείο των βιβλιοϋπαλλήλων, με την υιοθέτηση αιτήματος για κατώτατο μισθό, με τις νέες μορφές πάλης που έφερε στο προσκήνιο σε σχέση με τις απολύσεις, ενώ τόνισε τη χρησιμότητα της αλληλεγγύης και της κοινωνικής στήριξης γύρω από τους κλαδικούς αγώνες. Σήμερα, υποστήριξε, χρειάζεται να υπάρξει κριτική και ανεξαρτησία από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, διακλαδικός συντονισμός σωματείων, άρση του διαχωρισμού πολιτικού – οικονομικού αγώνα και αξιοποίηση νέων μορφών πάλης.

Η μαζική αυτή εκδήλωση εμπλουτίστηκε με ερωτήματα και παρεμβάσεις από τους παρευρισκόμενους, κοινή συνισταμένη των οποίων ήταν η ανάγκη να βρεθεί εκείνος ο δρόμος που χρειάζεται να ακολουθήσει το εργατικό κίνημα στις μέρες μας για να μπορέσει να ανατρέψει την επίθεση και να ψηλαφίσει ένα νέο δρόμο, πλάι στην – αντικαπιταλιστική – επαναστατική αριστερά που θα αποτελέσει τον πυροδότη και των πυροκροτητή των νέων αγώνων που απαιτεί η εποχή.

Παντελής Προμπονάς- Αγγελική Ερωτοκρίτου

Advertisement